όνειρα ξένα

Κάποτε κουβαλούσα όνειρα που νόμιζα πως ήτανε δικά μου. 

Τα φορούσα και μου πήγαιναν. Σαν κάτι ενδύματα που φορά κανείς 
σε επίσημες εκδηλώσεις. Βλέπεις αυτάρεσκα τον εαυτό σου στον 
καθρέφτη και τον γεμίζεις με αυταπάτες μιας κενής ζωής..

Μπορεί να περάσεις όλη σου τη ζωή φορώντας τα. Μπορεί να 
πιστέψεις ότι είναι και τα μόνα που υπάρχουν, υπακούοντας πάντα 
σε ξένους κανόνες, και το σπουδαιότερο.. θεωρώντας πως υπακούς 
μονάχα στον εαυτό σου. Αυτό το τελευταίο ... Πόσο σπουδαίο είναι!.. 
για κάθε θρησκεία, για κάθε ιδεολογία, για κάθε κοινωνική επιταγή. 
Να σου φορέσουν τα πιστεύω τους και να νομίζεις πως είναι όλα 
δικά σου..

Είναι εύκολο να πορεύεσαι με μία πίστη, ακολουθώντας ευρύτερα 

αποδεκτές αρχές, να είσαι αυτό που οι άλλοι θέλουν από σένα 
ή περιμένουν να είσαι. Και είναι σημαντική η ικανοποίηση που 
αντλούμε από την αποδοχή. Δε ζούμε μόνοι μας. Και οι πιο πολλοί 
από εμας, χρειάζονται όρια για να μη χάνουν τον εαυτό τους.
Χρειάζονται φραγμούς για να μην παρασύρονται από τα πάθη τους.
Χρειάζονται πίστεις , για να ‘χουν κάπου να ακουμπάνε..

Όμως καμιά φορά.. όχι και τόσο συχνά - ίσως να χρειάζονται πολλές

συγκυρίες και μια ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση - εκεί που δεν το περιμένεις

εμφανίζονται οι ρωγμές. Και ανακαλύπτεις πως τα ρούχα που φοράς 

σε στενεύουν ή ακόμη και σε πνίγουν..

Κι αρχίζεις να αμφισβητείς αυτό που είναι αρχή ή πίστη ή νόμος 

ή και συνήθεια από παλιά, που όμως δε συμβαδίζει με τη δική σου 

λογική , με το δικό σου αίσθημα, με τη δική σου ανάγκη. Για λίγο

αμφιταλαντεύεσαι.. γιατί είναι και η αγάπη. Είναι οι άνθρωποι που 

δε θέλουμε να απογοητεύσουμε, να στεναχωρήσουμε, είναι κομμάτι 

του εαυτού μας, ποτέ δε θέλησαν το κακό μας.. Κι αν βλέπουν τον 
κόσμο με αυτά τα μάτια, είναι γιατί δεν έχουν άλλα να τον δουν.

Όμως από την άλλη βαραίνει εκείνο το πνιγηρό συναίσθημα του 
αγριμιού που ξύπνησε πίσω από κάγκελα. Μα κάπου βαθιά μέσα 
στο μυαλό του, υπάρχει μια σαβάνα που ποτέ δεν είδε.. την υποψιάζεται
αλλά κι αν όχι, είναι αυτή η ανάγκη να τρέξει ελεύθερο σε άγνωστα
λιβάδια.. δίχως όνειρο, δίχως σκοπό. Θέλει απλά να τρέξει, δίχως 
κάγκελα γύρω του.. ελεύθερο!

Πόσο δύσκολο μου φαινόταν πάντοτε, από κείνα τα μακρινά 
εφηβικά μου χρόνια, εκείνο το ολοένα και πιο βαθύ σκάψιμο που έκανε 
μέσα του ο Καζαντζάκης ! Με πόσους Θεούς και δαιμόνους δεν πάλευε
νυχθημερόν !

Γιατί η ψυχή του δεν έβρισκε ησυχία στον κόσμο που έτοιμο του
παραδώσαν. Έπρεπε ο ίδιος να τον χτίσει απ' την αρχή για να τον 
φέρει στα μέτρα του..

starges